Η ταινία του Μ. Μανουσάκη θα βγει τον Δεκέμβριο στους κινηματογράφους του Γιάννη Κεσσόπουλου Η τελευταία φορά που θυμόμουν να γυρίστηκε ταινία στη Θεσσαλονίκη και ζητούσαν βοηθητικούς ηθοποιούς γι’ αυτήν ήταν Το λιβάδι που δακρύζει, του αείμνηστου Θόδωρου Αγγελόπουλου, κάπου στο 2001-2002. Τα γυρίσματα είχαν γίνει στο λιμάνι, όπου τα κτίρια των αποθηκών αποτελούν ισχυρό [...]
της Γιάννας Τσόκου Ο Σίμος Κακάλας κατέχει εξέχουσα θέση ανάμεσα στους σκηνοθέτες της νέας γενιάς. Μέσα σε δέκα χρόνια, ο σκηνοθέτης μάς έδωσε λίγες αλλά σημαντικές παραστάσεις που ξεχώρισαν τόσο για την τολμηρή επιλογή του ρεπερτορίου όσο και για το πρωτότυπο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Ο Κακάλας έδωσε με επιτυχία το φιλί της ζωής σε κείμενα [...]
του Θωμά Ταμβάκου με αφορμή τη συμπλήρωση 100ετίας από την έκδοση των Πέντε Μακεδονικών Τραγουδιών (εκδόσεις Sénart, Παρίσι 1914). «Ο Ριάδης ήτανε ένας από τους λίγους συνθέτες μας που ήξερε να αφομοιώνει τα στοιχεία της eλληνικής λαϊκής μούσας και να τα μετουσιώνει σε αληθινά καλλιτεχνήματα, που ασφαλώς θα ζήσουν και θα κρατήσουν μίαν από [...]
Τους δρόμους της Θεσσαλονίκης περπάτησαν από την αρχαιότητα αμέτρητοι άνθρωποι, πλήθος λαών, σε ομαλές ή ανώμαλες περιόδους. Αρκετοί έμειναν για πάντα σ’ αυτήν, άφησαν εδώ την τελευταία τους πνοή. Εμβληματικό είναι από αυτή την πλευρά το συμμαχικό κοιμητήριο Ζέιτενλικ, με τάφους Γάλλων, Άγγλων, Ιταλών, Σέρβων, Ρώσων και Βουλγάρων. Σε μια άλλη γωνιά της πόλης, στην [...]
Μαρία-Βασιλική Κενανίδου Στη πολιτιστική ιστορία της Θεσσαλονίκης, απαριθμούνται ελάχιστοι θεσμοί και ιδρύματα τα οποία συγκροτούν τα ταυτοτικά χαρακτηριστικά του δημόσιου πολιτισμικού της λόγου και τη σκηνή σύγχρονης τέχνης της, ιδιαιτέρως μάλιστα της εικαστικής, που ήταν από πάντα ερμητική και δυσανάγνωστη. Η Θεσσαλονίκη, πόλη μακριά από το κέντρο, υπήρξε ανέκαθεν ένας κλειστός, συντηρητικός μικρόκοσμος, με ελάχιστο [...]